Wat een verrassing is 1991. Het bijna 350 pagina's tellende nieuwste boek van Tom Rijpert grijpt je vast en sleurt je door een spannend verhaal heen, dat heel lang een gewoon (en ook al heel goed) speurverhaal lijkt, maar er dan nog een dimensie erbij krijgt - neem dit vooral ook letterlijk.
Het verhaal gaat over Basha, die elf is en naar een zomerkamp op Terschelling wordt gestuurd waar ze geen zin in heeft. Ze voelt zich in het dagelijks leven al weinig geliefd, ziet huizenhoog tegen de middelbare school op en dat kamp lijkt wel een voorproefje daarvan. Maar ze doet in het kamp een onverwachte vriendschap op, want samen met de ook (bijna) elfjarige Tibbe begint een meeslepende zoektocht naar dat wat er elf jaar eerder in het kamp gebeurd is: de verdwijning van Pepijn.
Rijpert beschikt over een enorme technische vaardigheid. De details zijn vernuftig en slim, maar ook op de een of andere manier steeds plausibel. Maar wat me echt voor dit boek innam, is de warme karaktertekening. Er loopt een heel menselijk lijntje door dit hele boek, namelijk dat wat past bij wat Basha's vader altijd heeft gezegd: 'Wees lief voor de kindjes die alleen zitten.'
Er zijn verder heel mooie observaties, zoals 'De zon fonkelde in de golfjes, alsof iemand met een spiegeltje in morsecode om hulp vroeg.' Er is ook een grappige lijn waarin steeds verteld wordt hoe een speurdersverhaal dient te verlopen, en af en toe wordt vermeld dat we al wel of niet bij zo'n gebruikelijk speurdersverhaalpunt aangekomen zijn. En er is dus die nieuwe dimensie die het boek op het einde toont - en daarbij past een zin die Basha op pagina 261 zegt: 'Volwassenen en hun geloofwaardige ideeën hebben hun kans gehad.'
Dus ja, meer dan benieuwd hoe Rijperts schrijverschap verdergaat na dit sterke boek!