Ik was behoorlijk onder de indruk van De opdracht van Tula van Robin Raven. Het is niet simpel om een belangrijk historisch verhaal (waar alsnog veel te weinig over geschreven is) in al zijn complexiteit voor kinderen op te schrijven, en al helemaal niet als het vooral slecht is afgelopen. Tula leidde in 1795 de Curaçaose slavenopstand. Hij was een tot slaaf gemaakte op plantage Kenepa, mobiliseerde een aantal mede-tot-slaafgemaakten en trok daarna met een groep van rond de tweeduizend mannen en vrouwen naar Willemstad. Uiteindelijk overleefde Tula het niet, maar hij werd als vrijheidsstrijder wel een inspirerend boegbeeld van het idee dat onrecht bevochten kan en moet worden. In 2010 werd hij uitgeroepen tot nationale held van Curaçao en in 2023 werd hij door de Nederlandse regering officieel gerehabiliteerd.

Robin Raven kiest het perspectief van twee relatief jonge kinderen uit Tula's directe entourage, Lucia en Martinus. Dat is een gelukkige greep: door de ogen van Lucia zien we Tula, horen we van binnenuit wat de overwegingen en overtuigingen zijn, én we kunnen toch een relatief happy end ervaren, ondanks de marteldood van Tula en vele anderen die betrokken waren. Naast die verstandige vertel-aanpak beviel me ook de enorme zintuiglijkheid van het verhaal, en het niet verwestersen of uitleggen van de achtergronden en het decor. Dat maakt De opdracht van Tula tot een boek dat uitsteekt boven de algehele kinderboekproductie. Hulde.