Hoe vaak lezen we verhalenbundels waarin geen enkel verhaal voor een ander onderdoet? Dat is het geval bij dit juweeltje: De zeepvogel van María Elísabet Bragadóttir, een jonge schrijfster uit IJsland, die met deze bundel een van de dertien genomineerden was voor de EU Prize for Literature 2024. Uitgeverij Oevers (een van mijn lievelingsuitgeverijen) was er snel bij en bracht de bundel onlangs uit, in een heel, heel fijne vertaling van Laura Molenaar.

De zeepvogel zelf (het verhaal dus) heeft zoveel invalshoeken en thema's, dat het niet eerlijk zou zijn om het hier te vernauwen naar - bijvoorbeeld - een verhaal over aseksualiteit. Je zou ook kunnen zeggen dat het over een eerste liefde gaat, of over jaloezie, of over de onvermijdelijke hardheid van misschien wel het merendeel van al onze relaties. Het eerste verhaal, Gefeliciteerd met je verjaardag, laat het rauwe van de rangorde zien die het lichaam aanbrengt als het gaat om aantrekkingskracht. En het laatste verhaal, De Dwerg met het oor, is een kleine vertelling over ontsnapping.

Ik realiseer me dat deze zinnen niet zoveel zeggen, maar je moet dit kleine bundeltje (98 pagina's) dan ook dringend zelf gaan proeven. Gewoon opeten kan niet (hoewel er zeker verorberingszin op de loer ligt), maar proeven, proeven, proeven; dat is het soort lezen waar De zeepvogel je toe dwingt - en daarom, en zoveel meer redenen, is het een van mijn lievelingsboeken van dit leesjaar.