Er zijn van die auteurs die een half leesleven met je meereizen. Kate DiCamillo is zo'n auteur. Nadat haar eerste in het Nederlands vertaalde boek, De zomer van Winn-Dixie (2002) verscheen, vatte ik, zoals zovelen, een liefde voor haar werk op, die niet is geluwd. En met Ferris, dat zojuist verschenen is, zijn we weer helemaal terug bij die allereerste auteurverliefdheid van toen.

Elk goed verhaal is een liefdesverhaal - het is een van de centrale zinnen uit Ferris, en het is een levensgroot cliché om te zeggen dat dat met name ook voor dit boek geldt, maar we hebben soms cliché's nodig om ons de waarheid onder ogen te laten zien. Ferris gaat over de liefde die er tussen allerlei uiteenlopende mensen kan bestaan, en dan hebben we het over de liefde die aandacht betekent, die op elkaar letten betekent, die betekent dat we de ander langzaamaan leren begrijpen. Ferris, die geboren is onderaan een 'ferris wheel', een rad van fortuin, en daarom zo heet, is de spil die al die spaken van liefde bijeenhoudt. Ze is een meisje dat zo stil kan staan dat ze van bovenaf de mensen en dieren om zich heen kan zien voor wat ze werkelijk zijn.

Ferris is een van de beste boeken van Kate DiCamillo, die sowieso al geen slechte boeken kan schrijven. Het is ook, zoals altijd bij DiCamillo, een boek over taal, over zorgvuldige woorden, en het is vooral ook een boek dat kinderen en volwassenen bij elkaar brengt. En dan is het nog eens extra fijn dat zowel dat eerste boek in 2002 als dit boek, vertaald werd door vertaalmeesteres Annelies Jorna.