Wie een verhaal leest is mede-eigenaar van dat verhaal. De schrijver heeft zich er intensief over gebogen, maar zonder het tevoorschijn denken van het verhaal door de lezer gebeurt er met de letters en de woorden niet zoveel. En wat nu als een vertelling de 'normale' grenzen van dat samen scheppen van een leeservaring te bóven gaat? Wat nu als een verhaal werkelijk in kan grijpen in een leven? Wat als een verhaal een dood op kan leveren? Dat zijn de basisvragen die onder het nieuwe boek van Thomas Olde Heuvelt liggen. Intrigerend genoeg.
Maar toen begon ik te lezen, en oh - what - a - read. In een aantal delen bouwt Olde Heuvelt een diep ingrijpend verhaal op, waarbij je als lezer, en dat vind ik heel erg fijn, niet precies begrijpt waar het verhaal heen zal gaan, maar de auteur simpelweg achterna móét hollen. Dat komt met name omdat Olde Heuvelt méér doet dan een spannend wat-alsverhaal vertellen. Hij vermaakt, ja, hij brengt de figuur van Jamie Gunn tot aan je huid, ja - en niet alleen hem, ook zijn vriendin Ava en zijn beste vriend Ayo (een heel fijn bijpersonage) - maar er is voortdurend dus ook die laag die óver het vertellen gaat. Over het geloof in vertellen ook, waarbij vragen worden opgeworpen die ver buiten het verzinsel gaan dat elke roman óók is. En net als je met een gasp het laatste deel hebt gelezen, volgt het roerende nawoord, waarin Olde Heuvelt héél persoonlijk wordt. Daarmee is dit boek nog een laagje meer waard. Hogelijk aanbevolen.