Ik kende Tash Aw, schrijver uit Maleisië die met Vijfsterrenmiljardair de longlist van de Booker Prize bereikte, behalve van dat boek ook van zijn prachtige kleine memoir Vreemdelingen op een kade. Met Het Zuiden zette ik de kennismaking voort, en het was een gelukkige. Dit eerste deel van wat een kwartet gaat worden volgt een gezin van een wat oudere, licht uitgerangeerde vader, een moeder die vooruitgang wil, maar ook door haar frustraties vastgezet is in haar gewoontes, en drie vrijwel volwassen kinderen, die een paar weken lang vanuit de stad een vervallen boerderij bezoeken, op een vervallen stuk grond, dat door de moeder van het gezin is geërfd. In hoofdstukken die vanuit verschillende perspectieven geschreven zijn, volgen we de beide ouders, en vooral Jay.
Jay is zestien, een brave jongen, die op zijn school bedreven is geraakt in het ontwijken van pesterijen - maar op de boerderij treft hij de twee jaar oudere Chuan. Tussen hen ontwikkelt zich een liefde, die de kern wordt van het hele boek. Aw schrijft er prachtig laconiek over. De liefde is duidelijk, maar wordt niet met literaire trompetten gepresenteerd. De scènes van de jongens stralen juist door hun zintuiglijkheid uit de hoofdstukken op: hoe ze samen gaan zwemmen, hoe de een de ander vasthoudt als ze achterop bij elkaar op een scooter zitten, hoe ze een gay karaokebar bezoeken (zonder dat ooit beoemd wordt dat het een gay bar is).
Hun liefde is in het boek even natuurlijk aanwezig als de tamarindebomen, als het hoge, prikkende gras, als de namaakmerkkleding op de verlopen stadmarkt en als de doogte en het zweet. Dat maakt Het Zuiden tot een werkelijk heerlijke roman, en tot een werkelijk heerlijke belofte: er komen dus nog meer delen.