2025 is het jaar van dat Hele Grote Boek van Leo Timmers. Ik heb het over het grandioze Kiki & ik. Het verhaal is een vertelling van liefde, van gemis en geruststelling. Kiki is het meisje waar paard Polly, zodra hij haar ziet, gehecht aan raakt. Het meisje moet misschien heel even aan hem wennen, maar al snel zijn ze onafscheidelijk. Ze maken allerlei reizen samen, en Kiki weet altijd waar dat naartoe moet gaan; naar de waterval bijvoorbeeld, of naar de plek waar je walvissen kunt spotten, door de sneeuw, in de avond, tegen een decor van zakkende zon. Maar dan gebeurt er iets in het leven van Kiki, waardoor ze haar aandacht gaat verdelen - en dat is een schrik voor Polly.

Vrijwel iedere kijker of lezer van dit boek zal hier herkenning bij voelen. Wie is er niet iets voor eeuwigdurend gaan aannemen, gewoon omdat het zo belangrijk voor je was? En wie kent niet het schokkende gemis, wanneer er een dag aanbreekt waarop alles minder vanzelfsprekend is dan je dacht? Timmers vertelt dit verhaal van een bijna bloedend hart (wees gerust: er blijken pleisters te zijn) in de allermooiste kleurenspreads die hij ooit tevoorschijn toverde. Ze zijn dieper van kleur en dieper van eenvoud dan ooit. Ze zijn pasteus, ze zijn scherp, ze zijn warm, ze zijn raak. Maar ook de vele zwartwit pagina's die het dagelijks leven van Kiki & Dolly vertellen - met een heel strakke tekst - doen aan alsof ze ergens al heel lang bestonden, ze moesten alleen tevoorschijn getekend worden. Dat dat alleen maar door Leo Timmers gedaan kon worden moge duidelijk zijn. Voor mij het prentenboek van het jaar.