De eerste dichtbundel van Simon van der Geest, Plassen op schrikdraad, is een klein feestje, Het boek breekt dan wel 'officieel' een nieuw genre binnen zijn oeuvre open, maar het boek is toch duidelijk familie van bijvoorbeeld zijn Dissus. Ook daar hetzelfde huppelende ritm en hetzelfde dichtbij-kinderen-zijn. Van der Geest is een groot voorlever van pret, van in de natuur zijn, van spelen, van kinderavonturen.
Mijn favoriete gedichten? Dat zijn er veel. Bijvoorbeeld 'Rampje' over wervelende blaadjes, of 'Eentje nog', het beetje verdrietige gedicht over het verliezen van je vrienden aan een online leven in plaats van het offline spelen, maar ook 'Klokhuis' en 'Leeuwenmoed', met de prachtige zinnen:
twee angsthazen
maken samen
toch een piepklein leeuwtje

Leuk dat ook Karst-Janneke Rogaar een ander palet uitprobeerde voor dit boek en lekker wild en kleurrijk met (denk ik) een soort waskrijt tekende. Heel fijne bundel dus, een van mijn favorieten van het jaar.