'Mevrouw Mousseaux is een asshole.' Dat soort zinnetjes schrijft Thomas van der Meer in zijn columns over zijn werk in de zorg. Ze stonden eerst in de Volkskrant, en nu zijn de beste en meest relevante gebundeld in Van der Meers tweede boek (na het geweldige Welkom bij de club en voor het nog te verschijnen Hier de hemel ). En om precies dit soort opgeruimde, rake zinnetjes schoot ik herhaaldelijk in de lach.

Maar even zo vaak raakte ik ontroerd. Om Walter, bijvoorbeeld, die in een psychiatrische kliniek woont en bij de verkiezingen op Leefbaar Jezus stemde. Of door de vriendelijke meneer Van Wieringhe, in wie ik veel van mijn vader herkende. Maar verdrietig word je ook, van Zullen we dan maar heel lang leven, en boos, dat net zo goed. Vanwege de tijdsdruk en de lage waardering die er is voor werkers in de psychiatrische of de geriatrische zorg. Om een staatssecretaris die oppert dat er best wat minder gedoucht mag worden, en meer met washandjes gewassen, waarmee ze een schrijnend gebrek aan kennis etaleert - omdat dat door personeels- en tijdsgebrek al heel vaak gebeurt.

Ontroering, triestig, vrolijk: als een schrijver je langs al die emoties kan voeren, en dat ook nog eens in grote klaarheid doet, dan hebben we met een zeldzaamheid te maken. Zullen we dan maar heel lang leven geeft ons een documentair beeld op een te vaak verborgen blijvend, maar heel belangrijk deel van de samenleving - ja, klopt. Maar het toont ook een betrokken auteur die zijn zachtheid als wapen inzet, dat met open handen doet, die een stijl hanteert die doet denken aan een verhelderend, lenteachtig filter dat je voor je social-media foto's gebruikt: alles wordt er iets zonniger van, maar ook scherper. En vooral zichtbaarder.